شيوه تلفظ ۱۰ حرف زبان عربی

با كمی دقّت در تلفّظ حروف عربی و مقايسة آن‌ها با تلفّظ حروف فارسی، مشخّص می‌گردد كه در بين ۲۸ ‏حرف زبان عربی فقط ۱۰ حرف از آن‌ها تلفّظ‌شان با زبان فارسی متفاوت است.

اين حروف ده‌گانه عبارتند ‏از : ث ـــ ح ـــ ذ ـــ ص ـــ ض ـــ ط ـــ ظ ـــ ع ـــ غ ـــ و

‏

? ۱. حرف «ث» اين حرف را بايد به اصطلاح «نوک زبانی» و نازك و كم‌حجم تلفّظ كرد (مانند كودكی كه نوك‌زبانی ‏صحبت می‌كند)؛ يعني در حالی كه نوک زبان با دندان‌های جلو در آرواره بالا تماس دارد هوا را به ‏بيرون می‌دميم (فشار نوک زبان بر دندان‌ها زياد نباشد). حرف «ث» بدون اينكه صدای «سوت» از آن شنيده شود تلفّظ می‌گردد. ثَوابَ ـــ ثَلاثُ ـــ مَثُوبَةً

? ۲. حرف «ح»، حرف «حاء» با گرفتگی خاصّی در حلق، ايجاد می‌شود؛ مانند كسی كه بخواهد مثلاً پوست تخمه‌ای را ‏كه در حلق گير كرده با فشار هوا خارج كند. الحَمْدُ ـــ حَميدٌ ـــ حُسْناً

? ۳. حرف «ذ»، حرف «ذال» عيناً مانند حرف «ثاء» از تماس نوک زبان و دندان‌های بالا و با صدای نازك و «كم‌حجم» ‏تلفّظ می‌گردد. دقّت كنيد كه فشار نوک زبان بر دندان‌ها زياد نباشد. ذَهَبَُ ـــ ذَلِكَ ـــ هَذا

? ۴. حرف «ص»، حرف «صاد» مانند «س» تلفّظ می‌شود؛ فقط به همراه آن، صدا پرحجم تلفّظ می‌شود (سين مُفخَّم). برای ‏اين كار گلو را پرحجم كنيد؛ به اصطلاح عاميانه باد در گلو بيندازيد. تأكيد می‌شود كه هنگام تلفّظ «ص» نبايد صدای سوت شديد شنيده شود. صَدَقَ ـــ قَصَصَ ـــ صُرِفَتْ

?۵. حرف «ض» حرف «ضاد» از تماس كنارة زبان با دندان‌های آسيای بالا (از هر طرف كه مقدور باشد؛ راست يا چپ) و ‏با صداب پرحجم و درشت تلفّظ می‌شود. تلفّظ «ض» كمی مشكل است. در واقع حرف سركشی است. براي تسلّط بر آن بايد تمرين كرد. ضَرَبَ ـــ ضَعْفٍ ـــ ضَالّينَ

? ۶. حرف «ط»، حرف «طاء» مانند حرف «ت» تلفّظ می‌شود با اين تفاوت كه صدای آن درشت و پرحجم مي‌باشد (تاي ‏مفخَّم). حرف «ط» قوی‌ترين حرف زبان عرب می‌باشد. طَيِّبة ـــ صِراطي ـــ خَطيئة

? ۷. حرف «ظ» اين حرف دقيقاً مانند حرف «ذ» از تماسّ نوك زبان و سرِ دندان‌های جلو آروارة بالا ايجاد می‌شود؛ با ‏اين تفاوت كه صدا در حرف «ظاء» درشت و پرحجم می‌گردد (ذال مفخَّم). بايد دقّت كرد كه هوا با فشار زياد دميده نشود. ظََلَمَ ً ـــ ظِلالُها ـــ يَظْلِمُونَ

? ۸. حرف «ع» اين حرف از ميان حلق و به صورت نرم تلفّظ می‌شود و گويی صدا «كِش» مي‌آيد (البتّه اين به معنای ‏افراط در نرمی حرف نيست). دقّت كنيد كه حرف «ع» مفخَّم و پرحجم ادا نشود. عَلِمَ ـــ العَالمِینَ _ نَعْم

? ۹. حرف «غ»، حرف « غين» از همان محلّ‌ِ تلفّظ حرف «خاء» يعنی از ناحية حلق تلفّظ شده ولی صدای آن نرم و ‏كشيده و دنباله‌دار است و حالت خراش و خشونت حرف «خاء» را ندارد. صدای «غ» را می‌توانيم هنگامی كه مقداری آب در گلو «غرغره» می‌كنيم بشنويم. صدای «غ» بايد ‏درشت و پرحجم باشد. غَيْرِ ـــ الغَرُورَ ـــ يَغُلَّ

? ۱۰. حرف «و» برای تلفّظ «واو» نبايد مثل صدای فارسی آن، دندان‌های بالا با لب پايين تماس پيدا كند؛ بلكه در ادای ‏اين حرف، لب‌ها به صورت «غنچه» درمی‌آيد و صدای «و» از ميان دو لب خارج می‌شود. بايد دقّت كرد كه حرف واو كم‌حجم و نازك ادا شود. وَرَدَ ـــ لَوَّوْا ـــ نَواصِي